E.H.B.A. Eerste Hulp Bij Afwijzing na een auditie

Auw.

Je bent afgewezen voor de auditie waar je je zo goed op had voorbereid.

Misschien is dat het startschot om jezelf af te wijzen:

What was I thinking?
Zie je wel, ik kan niks.
Waarom dacht ik dan ook dat ik door zou gaan?

Een afwijzing voor een auditie kan één van de grootste pretbedervers zijn in muziek. Ook al heb je het van tevoren nog zo vaak tegen jezelf gezegd: “dat hoort erbij”. Of “ik wist van tevoren waar ik aan begon”. Als blijkt dat je inspanningen er niet toe hebben geleid dat je ‘door’ bent, dan doet dat toch zeer. Altijd.

Het kan ook zijn dat je gevoelens juist de andere kant op gaan. Dat je de teleurstelling op de auditiecommissie richt.

Ze hebben er geen verstand van.
Ach, het is ook gewoon een stom project.

Hoe dan ook: een afwijzing roept nooit fijne gevoelens op. Wat moet je ermee?

Het is fijn om dan iets meer te weten over wat afwijzing met je doet. Op een dieper niveau.

De angst voor afwijzing zit diep geworteld in ons oerbrein.

Ons brein doet er alles aan om de kans op afwijzing zo klein mogelijk te maken. Vanuit een diepere laag. Dat verklaart meteen waarom je je stinkende best hebt gedaan voor deze auditie. En waarom je zo zenuwachtig was. Ook al heb je verstandelijk tegen jezelf gezegd dat die hele auditie no big deal is.

Het beschermingsmechanisme van ons oerbrein verklaart ook waarom de meeste mensen überhaupt niet aan een muziekproject beginnen als ze eerst moeten auditeren.

Meedoen aan een auditie is voor de dapperen.

Knoop dat in je oren. Meedoen aan een auditie is altijd knap. Een overwinning op jezelf. Iets om bij voorbaat trots op te zijn. Trots op het feit dat je je innerlijke neiging hebt weerstaan om jezelf toch maar niet voor de leeuwen te gooien. Trots op het feit dat je de stap naar voren hebt gezet, recht in de vuurlinie.

Ik zit vaak aan de andere, makkelijke kant van de tafel. Ben vaak degene die mag luisteren. Ik kan je vertellen dat er achter de schermen altijd afhakers zijn in de aanloop naar een auditie. Mensen die het toch niet aandurven. Die op de dag zelf nog de telefoon pakken om zich af te melden. Die een mogelijke afwijzing zien als een persoonlijke nederlaag.

Dus waar anderen veilig op hun pluchen bankstel blijven zitten, ben jij het aangegaan. Dat is knap. You did it.

Maar daarmee zijn die vervelende gevoelens die horen bij de afwijzing nog niet weg.

Het beste advies is dan: probeer onder de gedachtes te gaan. Sta de teleurstelling toe die onder de gedachtes zit. Dan ben je er het snelst vanaf.

Ja, het voelt klote dat ik niet door ben.
Ja, het doet zeer.
Ja, ik voel teleurstelling. Fysiek, in mijn lijf.

Zeg er ja tegen. Geef jezelf de ruimte om de teleurstelling en de pijn van de afwijzing toe te staan. Om te voorkomen dat je er last van blijft houden. Het laatste wat je wil, is dat je deelname aan de auditie je plezier in muziek verpest.

Het klotegevoel onder de afwijzing laat zich niet uitzetten door zelfafwijzende gedachtes. Ook boos worden op de organisatie van het muziekproject haalt de angel er niet uit. Je brein produceert het vanuit een dieperliggende laag, om je te beschermen tegen iets waar je eigenlijk niet tegen beschermd hoeft te worden. Dat weet je verstandelijk wel. Maar fysiek gaat je lijf toch op standje stress.

Dus trek je even terug. Voel waar de teleurstelling zit in je lijf. Dan is ie het snelst voorbij.

En daarna gewoon weer genieten van zelf muziek maken. Laat geen enkele afwijzing van wie dan ook je daarin tegenhouden. Muziek is van iedereen. Iedereen kan muziek maken.

Wat misschien ook een beetje kan helpen, is om het persoonlijke ervan af te halen. De mensen aan de andere kant van de tafel hebben niet de intentie om je als persoon af te wijzen of je plezier in muziek te vergallen. Ze zochten enkel de juiste match. Dit was blijkbaar niet de juiste match. That’s all.

Of zoals Berry Stevens het zo mooi zegt: voorrral doorrrgaan.